Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016r.

Sąd Rejonowy Lublin - Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Tatarczak

przy udziale Protokolanta: Anny Kuli

Prokuratora: Łukasza Zygmunta

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016r.

sprawy M. G.

syna J. i M. z domu K., urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 12 stycznia 2016 roku w B. województwa i powiatu (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd marki L. (...) nr rej. (...) po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości (wynik badania I-0,83 mg/l, II– 1,67 i III – 1,87 promila w wydychanym powietrzu)

to jest o czyn z art. 178a§1 k.k.

I.  oskarżonego M. G. uznaje za winnego dokonania zarzucanego czynu, przyjmując iż oskarżony miał 0,83 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, czym wyczerpał dyspozycję art. 178a§1 k.k. i za to na podstawie art. 178a§1 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 220 (dwieście dwadzieścia) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33§3 k.k. wysokość stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

II.  na podstawie art. 42§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat – za wyjątkiem pojazdów, do których prowadzenia wymagane jest prawo jazdy kategorii „T”;

III.  na podstawie art. 43a§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 63§4 kk na poczet orzeczonego zakazu zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy w okresie od 12 stycznia 2016r. do 19 maja 2016r.;

V.  zwalnia oskarżonego z opłaty oraz zwrotu wydatków, którymi obciąża Skarb Państwa.

III K 146/16

UZASADNIENIE

W toku postępowania Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2016r. oskarżony M. G. o godz. 13tej zakończył picie trzech piw - każde o pojemności 0,5 l. Był na czczo, bolał go ząb. Zadzwonił do niego mechanik z informacją, iż może odstawić samochód. Oskarżony zdecydował się pojechać. Około godziny 15tej w B. kierował samochodem osobowym marki L. (...) nr rej. (...). Pojazd prowadził w ruchu lądowym. Nie przewoził ze sobą pasażera. Zamierzał przejechać odcinek około 13 km.

Po przejechaniu 10 km w trakcie jazdy został zatrzymany do kontroli drogowej. Okazało się, iż ma 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Przy ponownych badaniach przeprowadzonych o godz. 15.25 i 15.27 miał odpowiednio 1,67 i 1,82 promila alkoholu.

W dniu 12 stycznia 2016r. w przedmiotowej sprawie zatrzymano M. G. prawo jazdy kategorii „B”.

Oskarżony z zawodu jest mechanikiem. Utrzymuje się z prowadzenia gospodarstwa rolnego osiągając dochód w wysokości około 500 zł miesięcznie. Przysługuje mu prawo własności gospodarstwa rolnego o powierzchni 10,53 ha – wartości około 200.000 zł. Dodatkowo uprawia 2 ha dzierżawionego pola. Utrzymuje żonę i dziecko. Opiekuję się przy tym zamieszkującą z nim matką. Nie był dotychczas karany za popełnienie przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowód z zeznań K. M. (k.1v ze zbioru C), a także dowody z dokumentów w postaci protokołów badania stanu trzeźwości (k.2, 4), świadectw wzorcowania (k.3, 5), pisma Starosty Powiatowego (k.8), informacji o dochodach (k.15), danych o karalności (k.18), danych osobopoznawczych (k.20), odpisu skróconego aktu małżeństwa (k.35), zaświadczenia (k.36), umowy dzierżawy (k.37), decyzji (k.38), odpisu skróconego aktu urodzenia (k.48), dokumentacji medycznej (k.39), które Sąd w całości uznał za prawdziwe jako autentyczne, nie budzące wątpliwości, a nadto w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego M. G. (k.51v).

Oskarżony M. G. (k.51v) przyznał się do dokonania zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż spożył trzy piwa każde o pojemności 0,5 l i po upływie około dwóch godzin od zakończenie konsumpcji kierował samochodem brata. Miał do przejechania odcinek około 13 km na trasie S. – B., po drodze na której odbywa się ruch pojazdów. Po pokonaniu około 10 km został zatrzymany do kontroli drogowej i wówczas zbadano stan jego trzeźwości.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego zasługuje na wiarę. Brak podstaw by wątpić w szczerość i prawdziwość jego słów. Dowód z zeznań K. M. (k.1v ze zbioru C), – obdarzony walorem prawdy jako logiczny, rzeczowy, spójny - jednoznacznie potwierdza fakt zatrzymania M. G. do kontroli drogowej, kierowania przez oskarżonego samochodem, wreszcie stwierdzonego stanu nietrzeźwości po przeprowadzeniu badań.

Na fakt znajdowania się oskarżonego w stanie nietrzeźwości wskazuje dowód z dokumentu w postaci protokołu użycia alkotestu (k.2). Jednoznacznie wynika z niego, iż o godz. 15.18 stwierdzono u oskarżonego 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Z kolei protokół użycia alkomatu (k.4) dowodzi, iż o godz. 15.25 oskarżony miał 1,67, a o godz. 15.27 – 1,82 promila alkoholu. W ocenie Sądu tak dowód z protokołu użycia alkotestu jak i alkomatu zasługuje na wiarę, jako autentyczny i nie budzący wątpliwości. Oskarżony nie kwestionował wyników badań, podpisał protokoły użycia urządzeń, nie żądał pobrania krwi. Oba urządzenia posiadały ważne świadectwa wzorcowania, co wskazuje na miarodajność badań i uzyskanych wyników (k.3 i 5).

Przystępując do kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego Sąd zważył, co następuje:

Czyn M. G. stanowi występek z art. 178a§1 k.k.

Do znamion przestępstwa stypizowanego w art. 178a§1 k.k. należy prowadzenie przez sprawcę znajdującego się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Zgodnie przy tym z art. 115§16 pkt 2 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi w szczególności wtedy, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W świetle orzecznictwa SN przez pojazd mechaniczny należy w szczególności rozumieć pojazd silnikowy (vide uchwała SN z dnia 12 maja 1993r., OSNKW 1993/5-6/27). Zgodnie zaś z definicją ustawową sformułowaną w art. 2 pkt 32 i 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (Dz.U. nr 98, poz. 602 z późn. zm) pojazdem silnikowy jest pojazd wyposażony w silnik, za wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h.

Dokonując subsumpcji należy dostrzec, iż oskarżony w dniu 12 stycznia 2016r. znajdował się w stanie nietrzeźwości – po zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji miał 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Będąc w stanie nietrzeźwości kierował samochodem marki L. (...) o nr rej. (...) - pojazdem mechanicznym. Poruszał się przy tym w ruchu drogowym (lądowym).

Od strony intelektualnej i wolitywnej okoliczności czynu wskazują na świadomość i chęć podjęcia zachowania objętego dyspozycją art. 178a§1 k.k. M. G. spożył alkohol w postaci trzech piw, po upływie dwóch godzin od zakończenia ich konsumpcji zaczął kierować samochodem. Jako pełnoletni mężczyzna znał skutki działania alkoholu, miał wiedzę iż pozostaje obecny w organiźmie – uwzględniając wypitą ilość, nieznaczny upływ czasu. Pomimo tego podjął się kierowania samochodu.

Tym samym oskarżony podjętym zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a§1 k.k.

Przystępując do wymiaru kary i innych rozstrzygnięć w sprawie Sąd zważył, co następuje:

Czyn przypisany M. G. cechuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości o czym świadczy fakt, iż kierując samochodem w stanie nietrzeźwości miał 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a więc ponad trzykrotnie więcej niż wynosi próg decydujący o przestępczym charakterze czynu. Prowadził pojazd na odcinku 10 km, a łącznie zamierzał przejechać około 13 km. Na korzyść oskarżonego należało natomiast uwzględnić fakt jego dotychczasowej niekaralności, deklarowaną skruchę. Sąd miał również na względzie zagrożenie przewidziane za czyn art. 178a§1 k.k. Ustawodawca określił alternatywnie trzy rodzaje kar – grzywnę, ograniczenie wolności i pozbawienia wolności do lat dwóch. Okoliczności te w szczególności stanęły u podstaw wymierzenia kary grzywny w wymiarze 220 stawek dziennych. Zdaniem Sądu taka sankcja pozostaje współmierna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, uwzględnia cele w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy.

Ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł Sąd oparł się na dyrektywach z art. 33§3 k.k., biorąc przede wszystkim pod rozwagę, iż oskarżony osiąga dochód w wysokości około 500 zł, pozostaje właścicielem gospodarstwa rolnego o wartości około 200.000 zł, ma przy tym na utrzymaniu żonę i dziecko.

W oparciu o art. 42§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k. Sąd orzekł obligatoryjny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres czterech lat, za wyłączeniem tych do których prowadzenia jest wymagane prawo jazdy kategorii „T” – oskarżony prowadzi przecież gospodarstwo rolne z którego utrzymuje całą rodzinę. Określając taki wymiar zakazu Sąd miał na względzie fakt, iż oskarżony miał aż 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował pojazdem na odcinku około 10 km, a zamierzał przejechać łącznie 13 km. Orzeczony środek karny w pełni uzmysłowi M. G. naganność jego postępowania, czasowo wyeleminuje z ruchu drogowego jako kierowcę pojazdów mechanicznych. Niewątpliwie orzeczony zakaz spowoduje reperkusje w życiu oskarżonego i jego rodziny, ale takie są „normalne” skutki popełniania przestępstwa, które M. G. powinien był przewidywać. W szczególności fakt, iż oskarżony opiekuję się chorą matką, ma dziecko, nie daje podstaw do orzeczenia krótszego okresu zakazu.

Na podstawie art. 43a§2 kk orzeczono od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej obligatoryjne świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych. Za najniższą wysokością świadczenia przewidzianą we wspomnianym przepisie przemawia sytuacja materialna i rodzinna M. G..

Oskarżony w dniu 12 stycznia 2016r. miał w przedmiotowej sprawie zatrzymane prawo jazdy. Na podstawie art. 63§4 k.k. zasadne było zaliczenie na poczet orzeczonego zakazu okres zatrzymania dokumentu – do dnia wydania wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych wynika z zastosowania art. 624§1 k.p.k. W ocenie Sądu konieczność uiszczenia opłaty oraz zwrotu wydatków byłaby dla M. G. zbyt uciążliwa z uwagi na znaczące obciążenia finansowe wynikające z orzeczonej kary grzywny oraz świadczenia pieniężnego, a z drugiej strony wysokość dochodów oraz ciążący obowiązek utrzymania żony i dziecka.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.